BugraYozgatli

Daha çok küçükken ben ; babam tutardı elimden, öyle bir tutardı ki sanırdım hiç bırakmaz güvenirdim bende tutardım elini sıkı sıkıya, gerçi daha çocuktum bir çocuk ne kadar sıkı tutabilirdi ki ? gücü ne kadar yeterdi ki ? Bilemedim. Annem vardi benim meleğim her gun oper koklardı hep korurdu beni , ne zaman yere düşsem peşimden koşar kaldırırdı yerden önce bir kac tokat atardı sonra bir öpücük daha ve : " Salak çocuk dikkat et ! " bu lafı söylerdi ama bilirdim beni üzmek için söylemezdi canımın acımasına dayanamazdı o , korkardı hep bana bir şey olacak diye.Bende sanırdım ki melekler hep korur , sanırdım ki her zor durumda kaldığımda yine meleğim arkadamdan koşacak beni tutup tekrar kaldıracak.Bilemedim , bir gün oyle bir düştüm ki kafamı kaldırdığımda ne elini sıkıca tuttuğum babam ne de beni her düştüğümde kaldıran annem vardı , Herkes gitmişti ben tek kalmıştım ve kendi kendime dedim ki : "Kimsem yok" bu zamana kadar hiç yalnız kalmamıştım bilmezdim yalnızlığın ne demek olduğunu.Zamanla öğrendim daha doğrusu öğrettiler Eyvallah.Belkide yalnız kalmasaydım bilemezdim bu kadar güçlü olacağımı , Toparlandım bu sefer tek başımaydım ne annem ne babam. Sadece onlar eksik değildi başka bir şeyler daha vardı eksik olan ; kalbim. Kalbimle beraber hislerim...Evet artık hislerim yok kimseye güvenmiyorum , güvenemiyorum , bende korkuyorum artık , güvenmekten korkuyorum çünkü biliyorum ki kime güvenirsem güveneyim bir gün onlarda gidecek.