Poema de Mío Cid

De los sus ojos tan fuerte mientre llorando,

Tornaba la cabeza e estabalos catando;

Vio puertas abiertas e uzos sin cañados,

Alcandaras vazias sin pieles e sin mantos

Y sin falcones y sin adtores mudados.

Suspiro mio Çid, ca a mucho habia grandes cuidados,

Fablo mio Çid bien y tan mesurado:

-Cid:

Grado a Ti, Señor Padre, que estas en alto.

¡Esto me han vuelto mios enemigos malos!

-Cronista:

Alli piensan de aguijar, alli sueltan las riendas.

A la exida de Bivar hobieron la corneja diestra,

Y entrando a Burgos hobieron la siniestra.

Meçio mio Çid los hombros e engrameo la tiesta.

-Cid:

¡Albriçia, Albar Fañez, ca echados somos de tierra!