Εμμανουήλ Κανακάκης

Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει

του Κανακάκη Εμμανουήλ

Τι θα έκανες αν σου έλεγαν ότι η ζωή που ζεις δεν είναι δική σου;

Ότι κάποιος άλλος αποφάσισε για σένα πριν καν προλάβεις να ζήσεις;

Όλα όσα νιώθεις, όλα όσα πιστεύεις — δεν είναι παρά ένας ψεύτικος κόσμος που ασυνείδητα έπλασες για να κρυφτείς από την αλήθεια;

When a Human Awakens

by Emmanouil Kanakakis

• What would you do if they told you the life you’re living isn’t yours?

That someone else decided it for you before you even had a chance to truly live?

Everything you feel, everything you believe — it’s all just a false world you unconsciously built to hide from the truth;

❖Όταν ξυπνάς το πρωί και πας στο μπάνιο… τι βλέπεις;
Ένα πρόσωπο που απλά θέλει να πλυθεί;
Ή κάτι μέσα σου που ζητά να βγει στην επιφάνεια;

❖When you wake up in the morning and walk into the bathroom… what do you see?
A face that just wants to be washed?
Or something inside you begging to rise to the surface?

Το βιβλίο μου «Ο Άνθρωπος Όταν Ξυπνάει», όπως το διάβασες, θα εξαφανιστεί. Θα επιστρέψει μετά από μήνες, με νέο ISBN, στα ελληνικά και στα αγγλικά. Κράτα ό,τι ήδη έχεις – μπορεί να γίνει η κληρονομιά σου ή όπλο. Η υπομονή σου θα αντμειφθεί, αλλά να ξέρεις η επιστροφή του δεν θα είναι ευγενική.

My bookThe Man When He Wakes, as you’ve read it, will disappear. It will return in a few months, with a new ISBN, in both Greek and English. Keep what you already have – it might become your legacy or your weapon. Your patience will be rewarded, but know this: its return will not be gentle.

Η Αρχή – Ο Αετός Πριν Ανοίξει τα Φτερά

Ο έρωτάς μου για την Αθήνα. Μια πόλη που με πήρε από το χέρι σαν παιδί – χωρίς να με ρωτήσει τίποτα. Και τώρα, χρόνια μετά, την κοιτάζω και της ψιθυρίζω: «Σε θυμάμαι… όπως με θυμάσαι κι εσύ». Απλά μεγάλωσα λίγο. Την κέρδισα άραγε; Ή εκείνη κέρδισε εμένα; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο τι ένιωσα.

Όλα ξεκίνησαν σαν παιχνίδι. Σε μια μικρή αποθήκη με κούτες και εργαλεία, με ψυχρό λευκό φως που με έπνιγε. Εκεί, πάνω σε ένα παλιό λάπτοπ, έψαχνα σπίτι στην Αθήνα— σαν παιδί που ψάχνει κρυψώνα στο «κρυφτό». Κοιτούσα περιοχές που δεν μου θύμιζαν τίποτα, σαν ονόματα από θησαυρό-χάρτη. Δεν είχα υδρόγειο. Μόνο μια καρδιά που χτυπούσε σαν τρελή και μου έλεγε μια λέξη: «Πάμε;» Δεν είχα σχέδιο. Δεν είχα πυξίδα. Ήταν όπως όταν μικρός τρέχεις ξαφνικά από το πάρκο στο σπίτι χωρίς λόγο. Απλά τρέχεις. Και κάτι μέσα σου χαμογελά.